Death Road Bolivia – Hoe is het om de gevaarlijkste weg ter wereld te fietsen?

Doe mee aan een van de grootste avonturen en fiets de Death Road Bolivia (North Yungas Road), een van de gevaarlijkste wegen ter wereld.

Diep in de Andes slingert Death Road, Bolivia zich een weg langs smalle rotswanden en schrijnende blinde bochten.

Schitterende rotsen en bergen klimmen honderden meters de lucht in aan de ene kant van de smalle pas.

Aan de andere kant is er niets dan lege lucht en een kilometer val; niemand kan het overleven.

Death Road, Bolivia, of officieel North Yungas Road, Bolivia, is een frequente bron van internationale aandacht sinds het in 1995 werd uitgeroepen tot een van de gevaarlijkste wegen ter wereld.

Lees ook: Beste Avontuurlijke Reizen & Tochten

Kijk:

Noordelijke Yungas Weg Bolivia – Bolivia dodenweg

In de jaren 1930 bouwde de Boliviaanse regering de weg met Paraguayaanse krijgsgevangenen uit de Chaco oorlog.

Na de aanleg had de weg slechts één smalle rijstrook, geen vangrails en geen asfalt.

Door het ontbreken van drainage-infrastructuur kwamen modderstromen en erosie gevaarlijk vaak voor.

Lees ook: Ultieme lijst van de beste dingen om te doen in Bolivia

Toch diende Death Road de volgende 80 jaar als enige verbinding tussen La Paz en de stad Coroico.

Als gevolg daarvan zag de weg een constante stroom zwaar verkeer en eiste daarbij duizenden levens.

Hoe kwam Bolivia’s dodenweg aan zijn naam?

Death Road heeft zijn grimmige naam te danken aan het bijna onmogelijk hoge aantal doden dat het tijdens zijn leven heeft gekend.

Nog in het midden van de jaren negentig weken 200 tot 300 automobilisten uit en stortten langs de rotswand naar beneden – bijna één dode per dag.

Een van de ergste ongelukken in de Boliviaanse herinnering, die de North Yungas Road tot de gevaarlijkste weg van Bolivia maakte, vond plaats op 24 juli 1983.

De weg eiste die dag meer dan 100 levens toen een overvolle bus van de berg gleed en aan een angstaanjagend einde kwam.

Gelukkig zijn in de afgelopen 20 jaar de dodelijke wegomstandigheden die reizigers zo lang trotseerden gecorrigeerd.

Eind jaren 2000 werden delen van de oorspronkelijke Yungas Road gemoderniseerd met brede, in twee richtingen geplaveide rijstroken, vangrails en afwateringskanalen.

De architecten van de nieuwe weg kozen ervoor het gevaarlijkste deel van de oude weg te omzeilen ten gunste van een geheel nieuw stuk langs een andere, minder beruchte pas.

Daardoor wordt de oorspronkelijke dodenweg tegenwoordig vooral bezocht door plaatselijke bewoners die op weg zijn naar landelijke bestemmingen die alleen via het oude pad bereikbaar zijn.

Maar de reputatie van de weg trekt nu ook een ander type reiziger aan – de adrenaline-gevoede avonturier die hoopt de gevaarlijkste fietstocht ter wereld te overleven.

Hoe kies je het juiste bedrijf?

Als je het lot wilt tarten en de Boliviaanse dodenweg wilt fietsen, moet je eerst de juiste reisorganisatie kiezen.

Er zijn verschillende avontuurlijke reisorganisaties ontstaan om fietsers te helpen de weg te veroveren. Bijna allemaal zijn ze gevestigd in de Boliviaanse stad La Paz.

Tourprijzen kunnen per bedrijf sterk variëren, van 50 tot 150 dollar.

Gezien de reputatie van de weg wilde ik geen extra ongelukken riskeren door onervaren gidsen of slechte uitrusting.

Daarom koos ik voor een van de meest gerenommeerde bedrijven: Gravity Bolivia.

Van alle bedrijven die Death Road fietstochten aanbieden, bestaat Gravity het langst.

En toen ik met hen werkte, zag ik waarom. Hun gidsen waren professioneel, en hun fietsen waren hoogwaardig en goed onderhouden.

Ze deden ook hun uiterste best om ervoor te zorgen dat we aan het eind van de dag allemaal terugkwamen.

De fietsen hadden uitstekende, goed afgestelde remmen, en helmen en andere beschermende uitrusting waren ook aanwezig.

Onze gidsen stopten ons zelfs voor gevaarlijke stukken weg om gedetailleerde en nauwkeurige veiligheidsinstructies en instructies te geven.

De Tour

De tocht begon vroeg in de ochtend in La Paz, waar we met z’n achten (vijf avonturiers en drie gidsen) in een busje stapten en op weg gingen naar het hoogste punt van Death Road.

De rit naar de top duurde een uur. Dikke krioelende jungle maakte plaats voor majestueuze grimmige bergen toen we stegen.

Normaal gesproken zou dat genoeg zijn om iedereen te vermaken, maar we waren allemaal een beetje nerveus en vroegen ons af waar we aan begonnen waren.

Het avontuur begon op de top, bijna 5000 meter boven de zeespiegel. We stapten uit het voertuig, strekten onze benen, controleerden onze fietsen nog een laatste keer, en gingen toen op weg over de smalle bergweg.

Gelukkig was de eerste kilometer van de rit verhard, maar daarna raakten we het stuk oude Death Road dat in bijna een eeuw niet veel verbetering had gezien.

De volgende 40 kilometer kusten en trapten we mee op het rotsachtige, natte vuil van ’s werelds gevaarlijkste weg. Onze knokkels werden wit toen we voor het eerst begonnen, en ons hart bonsde.

Ik ben niet al te bang voor hoogtes, maar met de rand van de klif op slechts enkele meters afstand en de grond een kilometer daaronder, was het moeilijk om naar buiten te kijken en te genieten van de uitgestrekte valleien van de weg en het prachtige maar imposante natuurschoon.

Maar toen we gewend raakten aan de vele bochten, rotsen, scherpe bochten en altijd aanwezige afdalingen, ontspanden we ons en genoten we.

Hoewel Gravity zijn tochten richt op adrenalinejunkies, biedt de rit enkele van de beste uitzichten in Zuid-Amerika.

De weg voerde ons achter watervallen die van honderden meters boven de berg naar beneden stortten.

Tijdens de vijf uur durende rit daalden we zo’n twee kilometer: van grimmige bergtoppen en koude, ijle lucht door de zinderende jungle en dikke regenwoudmist.

Het was een ervaring als niets anders.

Onze gidsen deelden graag hun favoriete uitzichtpunten met ons. We stopten vaak en stapten af voor foto’s en staarden uit over de onvergeeflijke wildernis.

Als bonus was ik blij achteraf te ontdekken dat de gidsen onze reis met hun foto’s documenteerden. Gravity stelde het allemaal gratis ter beschikking via Dropbox.

Toch was het niet allemaal koek en ei. Het gevaar om over de rand te rijden was altijd aanwezig. Toen ik de rit onderzocht, had ik gelezen dat sommige delen van de weg 1000 meter dalen omzeilen.

Ik had geen idee hoe een kilometer recht naar beneden eruitzag. En het zelf zien was onwerkelijk.

Kruisen en gedenkwaardigheden lagen langs de weg, elk een gedenkteken voor een geliefde wiens leven de weg had opgeëist.

Toen we het einde van onze rit in de Boliviaanse stad Coroico bereikten en onze 50 bs toeristengeld betaalden, waren we opgewonden maar ook uitgeput en meer dan een beetje opgelucht.

Dingen die je moet weten voordat je de dodenweg Bolivia bezoekt

Op papier lijkt het fietsen van Death Road Bolivia niet al te moeilijk. Ja, met 40 kilometer is het een langere rit dan de meeste niet-fietsers gewend zijn, maar het is bijna helemaal bergafwaarts.

Dus zelfs als je geen regelmatige fietser bent, is het nog te doen, zolang je geen hoogtevrees hebt.

Hier zijn enkele dingen die je moet weten voordat je Death Road bezoekt.

1. Het is een vermoeiende dag.

Fietsen op de weg is niet iets om in een opwelling te doen na een avondje stappen. Veel tochten gaan voor zonsopgang van boord uit La Paz en keren pas in het donker terug.

En bovendien sta je een groot deel van de dag onder enorme fysieke en psychische druk.

Zorg dat je goed uitgerust bent en doe je onderzoek om een beter idee te hebben van wat je kunt verwachten.

2. Zorg dat je laagjes draagt.

Death Road daalt ruim twee kilometer af van een piekhoogte van 4700 meter. Als je begint, kan de lucht koud en verdovend zijn.

Maar een paar uur later word je omringd door een zinderende vochtigheid en dicht regenwoud.

Draag onder je regenjas een of twee thermo’s die je uit kunt trekken als het te warm wordt.

3. Death road heeft zijn naam niet voor niets verdiend.

Dit is geen gezuiverde rondleiding. Het grootste deel van de weg is onverhard, en erosie brengt vaak grote rotsen aan het licht die je uit het zadel kunnen gooien als je niet oppast.

Er zijn geen vangrails, en niets anders dan je verstand en vaardigheid zal je veilig houden.

Regels van de weg

Een interessante verkeersregel die uniek is voor Death Road is dat iedereen aan de linkerkant rijdt (en rijdt).

Zoals in het grootste deel van de wereld, rijden elders in Bolivia chauffeurs aan de rechterkant van de weg. Maar vanwege de onzekere hellingen van de oude weg en het ontbreken van vangrails moeten zowel fietsers als voertuigen links blijven.

Op onze route betekende dat dat we ons instinct moesten bestrijden en dichter bij de rand van de klif dan bij de berg moesten rijden. Maar toen we er eenmaal aan gewend waren, was de regel logisch.

Door links te rijden, naast de klif, konden passerende automobilisten naast de berg inhalen met minder risico dat ze eraf zouden vallen.

Nog een opmerking: Ruiters zullen andere voertuigen tegenkomen, hoewel de weg veel minder verkeer ziet dan vroeger.

Als dat gebeurt, kun je het beste voorspelbaar rijden en geen plotselinge bochten of bewegingen maken.

Het is ook niet ongewoon om bij het nemen van een scherpe bocht begroet te worden door tegemoetkomend verkeer, dus neem de bochten langzaam.

Death Road statistieken

Hoewel er geen manier is om je volledig voor te bereiden op een rit over Death Road, schetsen de statistieken en cijfers rond de weg een onheilspellend beeld:

1 rijstrook breed –het grootste deel van de oude weg is slechts breed genoeg voor een enkel voertuig. Dat maakt passeren altijd gevaarlijk en alleen mogelijk langs bepaalde trajecten.

Dalingen van 900 meter – opde steilste en hoogste stukken is er bijna een kilometer lang niets om je val te stoppen.

300 doden – hetgemiddelde aantal automobilisten dat elk jaar op het hoogtepunt van het gebruik van de weg om het leven kwam. In totaal heeft de weg duizenden levens geëist.

22 doden – hetaantal fietsers dat sinds 1998 op de weg is omgekomen.

Is Death Road nog steeds gevaarlijk?

Het korte antwoord: absoluut!

Maar in werkelijkheid is de kans nog steeds heel groot dat je het overleeft.

Sinds 1998 zijn er 22 gedocumenteerde fietsdoden gevallen (gemiddeld één dode per jaar).

Een groot deel van Death Road is nog steeds niet verbeterd en net zo gevaarlijk als in 1995, toen het zijn titel van gevaarlijkste weg ter wereld verdiende.

Maar tegenwoordig, dankzij een nieuwe en veel veiliger rondweg tussen La Paz en Coroico, komen veel minder mensen op de weg aan hun eind.

Als je van plan bent Death Road te fietsen, kun je het beste een goed tourbedrijf uitzoeken met moderne fietsen, gecertificeerde veiligheidsuitrusting en deskundige gidsen.

Als je een tijdje niet gefietst hebt, moet je waarschijnlijk een minder dodelijke route proberen.

Zoek je inspiratie om door Zuid-Amerika te reizen? Bekijk mijn artikelen over Argentinië, Bolivia, Brazilië, Chili, Colombia, Ecuador en Peru.

Meer foto’s

Was dit bericht nuttig? Als dat zo is, pin het dan zeker om er later naar te verwijzen!