Met de auto van Fez naar Marrakech – Marokko Road Trip

Meer dan 1.500 kilometer met de auto van Fez naar Marrakesh door de Sahara woestijn en over gigantische bergen. We sliepen buiten bij het kampvuur, kwamen in een zware zandstorm terecht, en kwamen met de laatste druppel brandstof aan in Marrakech. Met de auto van Fez naar Marrakech – Marokko Road Trip.

Ik begin vandaag aan mijn volgende grote avontuur met twee Duitse jongens die ik in Chefchaouen heb ontmoet.

We huren een auto in Fez en willen in 5 dagen door de Sahara-woestijn naar Marrakech rijden.

De eerste stop is een grote supermarkt waar we alles kopen wat we voor de komende dagen nodig hebben.

Met meer dan 40l drinkwater kan onze tocht beginnen.

Met de auto van Fez naar Marrakech – Marokko Road Trip

Slechts uitgerust met een kaart besluiten we van Fez naar de bergen te rijden.

De meeste straten in Marokko zijn verschrikkelijk, en we weten soms niet zeker of het de juiste is of gewoon een zandweg naar een afgelegen dorp.

We krijgen een eerste indruk van wat we de komende dagen kunnen verwachten. Het is een fascinerend landschap.

De dorpen worden steeds kleiner, en we ontmoeten steeds minder mensen. Vanaf nu zijn we op onszelf aangewezen, en ik hoop dat de kaart up-to-date is.

Met elke kilometer worden niet alleen de dorpen, maar ook de wegen kleiner en slechter.

Er zijn geen verkeersborden, en we moeten ons oriënteren in de kardinale richting.

Natuurlijk autowassen

We ontmoeten af en toe een paar mensen, voornamelijk boeren met schapen. Ze lijken behoorlijk verrast; waarschijnlijk rijden er niet zoveel mensen door deze straten.

Sommigen zwaaien zelfs en zijn blij andere mensen onder ogen te komen. Eén man kwam uit een vrij oud en klein schuurtje.

Hij droeg kapotte schoenen en sprak maar een paar woorden Spaans.

We konden hem niet aan nieuwe schoenen helpen, maar ik weet zeker dat hij erg blij was met ons te praten.

We rijden verder en zijn bijna op de top van een enorme berg als we een grote waterstraal tegenkomen die midden op de weg naar beneden komt.

Iemand wilde de beek omleiden om de weg te beschermen – een goed idee, maar helaas een gebrekkig ontwerp.

Creatief als we zijn, gebruikten we het om onze auto schoon te maken … en om te douchen.

Fris gedoucht en met een min of meer schone auto gaan we op zoek naar een slaapplaats. De eerste nacht in de auto was nogal ongemakkelijk.

Twee van ons sliepen voorin en één op de achterbank. We kwamen aan toen het al donker was, dus alles was veel ingewikkelder.

We vonden echter een goede plek aan een klein bospad met genoeg hout om een vuur te maken. Vandaag is er niets rechts en links op straat.

Geen bomen, geen heuvels, alleen veel kleine rotsen en droge grond.

Na lang zoeken vinden we een kleine heuvel los van de weg. Het is geen perfecte plek, maar we hebben geen keus.

We maken iets te eten klaar en zoeken hout, wat hier geen gemakkelijke opgave is. Tijdens zo’n reis leer je dingen als water of een stuk hout waarderen.

We genieten van de rustige en stressvrije sfeer, alleen wij …. en plotseling honderden enorme, zwarte en luid krijsende kevers.

Aangehouden door de Marokkaanse politie

Deze nacht sliep ik ondanks de vele kevers veel beter. Goed hersteld en met nieuwe energie willen we naar de Erg Chebbi duinen bij Merzouga rijden.

We zijn terug op de hoofdweg en komen snel dichter bij de duinen. Nou ja … een beetje te snel.

Na een schuine bocht staan twee Marokkaanse politieagenten ons op te wachten, uitgerust met een radargeweer. 50 km/u te snel.

Ze vragen om ons rijbewijs, en we moeten 300 Dirham (ongeveer 27 euro) betalen.

We proberen uit te leggen dat we niet zoveel geld bij ons hebben met een mix van Engels, Spaans en Frans.

Ze worden boos en willen ons rijbewijs ophalen, dat we dan de volgende dag in de volgende stad kunnen ophalen.

Het is een vreemde situatie, en het lijkt erop dat ze het geld in eigen zak willen steken. We zijn het eens over betalen in de volgende stad.

De politieagenten zijn minder enthousiast en laten ons gaan zonder iets te betalen, wat onze veronderstelling lijkt goed te keuren.

Plotseling in een zware zandstorm

Deze nacht willen we alleen met onze slaapzakken buiten in de Erg Chebbi duinen slapen.

Vanuit Merzouga nemen we de weg naar Taouz en vinden een pad van de hoofdweg naar de duinen. Het volgende dorp ligt op 10 km afstand.

We nemen een flesje water mee, verkennen de omgeving, en vinden al snel een perfect plekje, een duintje achter wat bomen en niet zichtbaar vanaf de weg.

We pakken alles wat we nodig hebben in onze rugzakken en willen teruglopen naar de plek als de lucht plotseling donkerder wordt.

De temperatuur daalt en er steekt een storm op.

We rijden zo snel mogelijk terug naar de hoofdweg. Het pad is onverhard, en we zijn bang vast te komen zitten in het zand.

Het begint ook te regenen, en er is in de verste verte niemand te zien.

Elk jaar verdrinken er veel mensen in de woestijn als het plotseling begint te regenen, en we zijn blij dat we weer op weg zijn naar Merzouga.

Terwijl hij door de lege straten rijdt, verschijnt plotseling een groep kinderen. Ze gillen en zwaaien en zijn behoorlijk nieuwsgierig.

We stoppen en ze komen onmiddellijk naar ons toe. Het is een mooie situatie, hoewel we niet met woorden kunnen communiceren.

Ik schenk ze een kleine honingmeloen en geef die aan de jongste. Hij moet het met beide handen dragen en is er zo trots op; echt lief.

Aan de andere kant zie je echter dat de mensen niets hebben.

Veel kinderen spelen zelfs met afval op straat.

Vanuit Merzouga rijden we naar de Vallei van de Dades, in de hoop dat het weer snel beter wordt.

Wij hebben geluk.

De wind stopt, en de zon komt weer tevoorschijn. Merzouga en de duinen van Erg Chebbi liggen nu achter ons, en we vinden een uitstekende plek voor de nacht.

We maken een vuurtje en maken iets te eten klaar. Omdat we geen grillage hebben, moeten we creatief zijn en een constructie bouwen met een tak.

Terwijl we eten, komt er een oudere man langs met een ezel en vele, vele schapen.

Na een kort ritje op de ezel is het al tijd om te gaan slapen… Natuurlijk buiten, naast het kampvuur onder de sterrenhemel.

Het is een unieke ervaring, en ik raad je echt aan het te doen als je de kans hebt.

Vallei van de Dades

Vandaag is het alweer de vijfde dag. De tijd vliegt, maar het absolute hoogtepunt ligt nog voor ons: de beroemde Vallei van de Dades.

Ik verheug me erop en kan niet wachten om vandaag te beginnen. Na een uur kwamen we eindelijk in de vallei aan, en ik maakte de camera klaar.

Men zou alles kunnen fotograferen, en elke foto zou mooi zijn…

… maar bekijk het zelf maar eens, want een beeld zegt meer dan duizend woorden.

Bevalt het je?

Nou, ik heb er echt van genoten, en het overtrof zelfs mijn verwachtingen.

Na deze adembenemende tocht rijden we naar Ouarzazate, waar we een nacht verblijven in een vrij mooie hotelkamer met een balkon en een mooi uitzicht over het grote plein.

Terwijl het plein overdag bijna verlaten is, zingen en eten ’s avonds honderden mensen samen, en veel kinderen spelen en genieten van de tijd samen.

Het is een prettige sfeer; iedereen lijkt gelukkig te zijn.

Aangekomen in Marrakech met de laatste druppel brandstof

Vanuit Ouarzazate nemen we de weg via Aït-Ben-Haddou naar Marrakech.

Aït-Ben-Haddou is een oud dorp met veel lemen huizen en staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.

Bovendien is het de filmplek van meer dan 20 Hollywood producties, bijvoorbeeld Gladiator en The Mummy.

Terwijl we genieten van de laatste dag van onze reis, erkennen we dat we vrij snel moeten bijtanken.

We zijn wanhopig op zoek naar een tankstation, maar er is gewoon niets op onze weg.

Ondertussen brandt het waarschuwingslampje, en denken we al na over een plan voor wat te doen bij pech.

De laatste 60 kilometer gaan voornamelijk bergafwaarts, zodat we wat brandstof kunnen besparen.

Er is echter nog een hoge berg die we moeten oversteken, en het volgende dorp is nog eens 50 kilometer verderop.

Het is een spannende finale, en uiteindelijk komen we met de laatste druppel brandstof aan in Marrakech.

Aan de ene kant ben ik blij weer in de bewoonde wereld te zijn, want het was soms echt vermoeiend.

Aan de andere kant zal ik deze tijd echter wel missen.

We konden doen wat we wilden; er was geen schema; we stopten gewoon waar en wanneer we er zin in hadden.

Elke dag was een nieuw avontuur; we wisten nooit wat er na de volgende bocht zou gebeuren.

Marcus en Christoph, bedankt voor deze geweldige tijd. Ik hoop je snel weer te ontmoeten!!!